| Voor u gelezen : Nafluiten - Wat’s kebeurt? | |
 | Eerst leek er niks aan de hand. Integendeel zelfs. Voor de wedstrijd gaf ik eerst nog aan beide aanvoerders mee dat er best wel onderling gepraat mocht worden, mits men dat niet tegen mij zou gaan doen en – mocht het toch naar aanleiding van een spelmoment nodig blijken te zijn – dit dan wel respectvol zou doen. De wedstrijd begon veelbelovend, voor de gasten althans. Na vijf minuten profiteerden zij van een verdedigingsfout bij de thuisploeg en kwamen met 0-1 voor. Maar zo’n minuut of vijf, zes later sloeg een verdediger van de gasten toen een over de keeper geschoten bal achter deze laatste man in het doel dreigde te belanden de bal met twee handen weg, daarna een beweging makend alsof hij de bal anders in diens gezicht zou hebben gekregen. Alsof je een bal van dertig meter, bovendien gelóbd, niet eerder aan zou hebben zien komen… Ik floot voor een strafschop, besloot even de reactie af te wachten alvorens verder te gaan, maar kreeg meteen een aantal afkeurende en beledigende woorden naar mijn hoofd geslingerd. Zondagmorgen, tien over half elf. De kerk was nog niet eens uit. De ‘dader’ kreeg in elk geval de kaart waar ik rekening mee hield, geel. Vervolgens weigerde de bestrafte gast het veld te verlaten, voor tien minuten, wat gebruikelijk is op het bijpassende niveau waarop men de wedstrijd speelde. Gesterkt door de reactie van de lange spits van de gasten, die vanaf het strafschopgebied aan de andere kant van het veld als een drieste hond naar mij toegerend kwam om zijn versie van de waarheid in mijn gezicht te schreeuwen. Die ik meteen de mond snoerde door ook hem het geel te tonen. Maar ook deze bleek daar niet van gediend. Toen ik aanstalten maakte de tweede gele kaart te gaan tonen (die dus rood tot gevolg zou hebben) bond ‘meneer’ opeens in een kwam met een ‘goed voorstel’. Hij zou het speelveld verlaten, ook al was hij het niet met mijn beslissing eens. De laatste man werd inmiddels door zijn medespelers gemaand om het speelveld toch te verlaten, maar enkele spelers vonden het toch te gortig dat men de eerstvolgende tien minuten met negen man verder zou moeten. Men begon met mij eenzijdig te onderhandelen over de straffen en dat had men even niet moeten doen. Ik ben geen scheidsman, maar een scheidsrechter. Geen verzoener, maar een arbiter. En zo zal ik dat – zoals de KNVB dat van mij verwacht en altijd kan blijven verwachten – ook altijd blijven zijn. Ik liet meteen weten daarvan niet gediend te zijn en gaf aan er op staande voet klaar mee te zijn. Ik liet de beide aanvoerders weten dat ik vooraf duidelijk genoeg was geweest en liep van het veld af. Rechtstreeks naar mijn kleedkamer. Daar aangekomen probeerden zowel de aanvoerder van de thuisploeg als van de gasten mij nog om te praten. Dat had geen zin. De aanvoerder van de thuisploeg vond het jammer maar de aanvoerder van de gasten vond het ‘bagger’, ‘verdomd egoïstisch’ en had er volgens hem geen enkel goed voor over. Niet echt overtuigend om mij ervan te overtuigen om op mijn besluit terug te komen, maar dat was ik toch al niet meer van plan. Toen men aangaf verder te willen voetballen zonder mij heb ik mijn naam meteen van het wedstrijdformulier laten schrappen. Ik wil van dit soort zaken geen deel uitmaken, ook distantieerde ik mij van verdere zaken die zouden kunnen plaatsvinden tijdens de voortzetting van deze ‘wedstrijd’. Tot mijn verrassing (lees: verbazing) bleek de wedstrijd later gewoon (lees: officieel) uitgespeeld te zijn. Dat tot daar aan toe, maar men hervatte de wedstrijd terwijl ik aan het douchen was met een strafschop voor de thuisploeg en elf man aan beide zijden in het veld. Nou jullie… ik ben benieuwd. Door Egbert Egberts - 17 mei 2019 |
| Voetbal - vrijdag 17 mei 2019 | |