| Voor u gelezen : Nafluiten - Jakobina | |
 | ,,Ik heb 18 jaar vrijwilligerswerk gedaan bij een voetbalvereniging. Wedstrijdsecretariaat, coördinator meisjes, ik deed de was voor de selectie, maakte de kantine schoon. Toernooien, materiaal. En dan ineens komt daar een eind aan. Waardering door sommigen was er, maar vaak was je toch de pispaal. Zeker als er een veld uitlag, wedstrijden niet door konden gaan of als er geen scheidsrechter was. Later regelde ik dus ook nog de scheidsrechter. Vele uren op de club rondgelopen. Maar je wordt gauw vergeten, dat is wel gebleken.” Ik noem de vereniging in kwestie niet. De mensen die daar actief zijn en de leden die het betreft moeten zichzelf dat maar zelf aantrekken. Maar zo ga je niet met mensen om. Een vrijwilliger verdient waardering. Altijd. Ook als deze om wat voor reden dan ook gestopt is met dat werk. Het is werk, in dienst van een gemeenschap, onbetaald. Deze mensen zijn goud waard, ook als ze het om wat voor reden dan uiteindelijk ooit niet meer doen. Daar kan geen betaalde verenigingsmanager tegen op. Hoe belangrijk hij of zij in de toekomst misschien dan voor een club kan zijn. Jakobina herinnert met haar verhaal aan prachtige tijden. Ze verdient eeuwige roem. En wat mij betreft krijgt ze dat ook. Bij deze. Egbert Egberts 10 september 2021 |
| Algemeen - vrijdag 10 september 2021 | |